Gorzej jak źle

   Co za straszny, nietolerancyjny świat. Chamski.

   Konkretny przykład: byłem w środę w Warszawie, chciałem wraz z mą lubą odwiedzić Centrum Nauki Kopernik. W drodze powrotnej na pociąg zatrzymaliśmy się na przystanku komunikacji miejskiej, coby złapać autobus i dotrzeć na miejsce szybciej i wygodniej (i celniej, wszak jako mieszkaniec Kujaw i Pomorza nie znam stolicy tak dobrze jak własnej kieszeni). Wśród nas czekających czekała i jedna, dość charakterystyczna osoba – dwudziestoparoletnia kobita o włosach ściętych krócej niż moje, ujętych w fiolet, z Ray Benami na nosie i o względnie oryginalnym odzieniu. Przypominała mi Grace Jones. Myślę sobie: ok., co tam, babka ma swój styl; w zasadzie robi na mnie wrażenie. Ale w tej chwili podszedł do niej penis.

   Dwudziestoparoletni kutas w białej bluzie z wysokim kołnierzem, dumnie podniesionym czołem i samooceną wyższą niż Marcin Gortat. On podszedł sobie, podszedł z szyderczym uśmiechem i zupełnie bezkarnie zabrał się za mieszanie jej z błotem. „Zaraz u*ebię ci ten kolczyk”. Zaczął chodzić wokół niej niemal naruszając jej nietykalność, rzucał bluzgami i długimi wiązankami ‘krytykował’ jej sposób bycia. Dzielna i pewnie doświadczona w tej kwestii dziewczyna zdawała się totalnie go ignorować, ale ten nie przestawał – już po chwili podchodził do kolejnych ludzi i szydził z niej ile sił w płucach, mając przy tym ubaw po pachy. Skończył po 15 minutach. Po prostu odszedł.
   Cała ta sytuacja była po prostu odrażająca, świńska. Nie rozumiem więc reakcji otoczenia – chyba tylko nasza trójka była tym poruszona, reszta mogłaby zaraz wyciągnąć aparaty i zrobić sobie fotografie rodzinne. A zaznaczam, że był to przystanek autobusowy w Warszawie, penis zachowywał się naprawdę głośno a wokół przewijały się dziesiątki ludzi. Ugh.
  
   Skoro narzekam, to narzeknę też na gromadę facetów w wieku średnim. Byłem wczoraj na ślubie. Wszystko fajnie, młoda para skitrała nawet autokar mający dostarczyć nas na miejsce wesela – zasiadłem gdzieś pomiędzy środkiem autobusu a jego przednią częścią, niefortunnie tuż za grupką wspomnianych przed chwilą mężów. Otóż cała trójka, obserwując poczynania kierowcy, objawiła się nagle mistrzem kierownicy i pionierem w kwestii głosowej nawigacji. Cała trójka, ze swoimi żonkami przy boku, okazała się wiedzieć lepiej od kierowcy którędy powinien jechać, drwiąc z tego jak prowadzi i którą ścieżkę obiera. Tak cholernie szczerze podziwiałem go za cierpliwość i opanowanie – sam nie wytrzymałbym już drugiego rozkazu (a brzmiało to tak: „Wiesz jak tam dojechać? Hłe hłe! Ja wim jak tam dojechać, to trzeba tu skręcić, potem się przejedzie przez taki las i już strzałeczka na Brzozę. A gdzie on jadzie? Hłe hłe, gdzie on jadzie! Ja tu jeździłem najwięcej i to ja wiem że tędy to chyba do Madrytu dojadziemy, hłe hłe!”) i pięścią wskazał pieszą wędrówkę.
   Takie dziady, każdy nagle zna się najlepiej.
   Penisy.
   Z tego wszystkiego mam ochotę na rocka i jakieś darcie gardła. Enjoy.

Rage Against The Machine - Guerilla Radio

W Tonym Hawku bardzo miło mi przygrywał (powinienem usłyszeć teraz słowa aprobaty). Kapitalnie rockowy, fajny gniew - w sumie taki kawałek dzięki któremu popularna publika mogła poznać RATM. Nieziemskie zakończenie.

Lenny Kravitz - Fly Away

Pamiętam, że kiedy ‘Fly Away’ było na topie, można było zobaczyć ich teledysk na Vivie czy innym MTV (swoją drogą –dawniej miałem spory szacunek do tych stacji; teraz to jakiś śmiech) – i ilekroć chciałem na niego spojrzeć było mi głupio, bo byłem na tyle młody że widok imprezy i alkoholu nieco mnie szokował. Zapamiętałem z niego słowo ‘milky way’, sam nie wiem czemu. Nuta charakterystyczna, dawno tego nie słuchałem. Najlepszy numer Lenny’ego?



Chuck Berry – Johny B Goode

Rock’n roll, taki przekozacki i ponadczasowy – słuchał (i wciąż słucha) tego mój ojciec, słucham i ja, mój syn też pewnie będzie tego słuchał. Wejście za absolutnie każdym razem gęsi moją skórę.




The White Stripes – I Just Don’t Know What To Do With Myself

Od tego utworu zacząłem słuchać the White Stripes, i to ten utwór na dobre rozgościł ich w mojej mp trójce. Jeśli masz 3 minuty więcej, to poszukaj teledysku gdzieś w Sieci – kapitalny.



Bajzel – Miłośnij

  Przejadły mi się już kreatywne nazwy zespołów (‘Kawałek Kulki’, ‘Zabiłem Pająka’ czy inne takie), i przez taki też pryzmat spoglądałem na ‘Bajzel’ – o jakże głęboko byłem w błędzie (i jakże dzielnie się on wybronił pomimo mojego skreślenia na starcie!). Od miesiąca nie widzę dnia bez tego numeru, jest w nim moc!

   Jeśli i Ty planujesz odwiedzić warszawskie Centrum Nauki Kopernik, wiedz, że czeka Cię ponad dwugodzinna kolejka (na pewnej długości stoi nawet stosowna tabliczka która radośnie o tym informuje). Wiedz też, że możesz ją ominąć udając się do planetarium, tuż za budynkiem owego Centrum, i zakupić tam ten sam bilet, na który czeka lud w powyższej kolejce - tak zrobiliśmy i my, zwijając czekanie do 30 minut.